یا ایها الرئوف

مشهدت برای خود کربلای من است

صحن و ضریحِ پر نورت سرایِ من است

ای آشیانِ من از خطرهای این دنیا

پنجره فولادت آشنایِ من است....

همچو آهو جسته از این همه خطر

باز آمدن بسویت فتوایِ من است....

اشکانم که چون باران به زمین میریزد،

برای"اذن دخول"_تحفه هایِ من است

پابرهنه آمده ام بسویِ حرمت...

گلدسته های گنبدت،رَهنمایِ من است

تداعی کربلـــــا و تشنگی و خستگی

فقط رسیدن "جان به یار"سَزایِ من است

نقاره ها چون به صدا می آیند...؛

پروازِ کبوتران ِ حرمت آوایِ من است!

باز میگویم حاجتم را به تو ای دیار عشق

فقط جان دادن برای یار"نوایِ"من است

آبانماه1391/تهران