چ ش م ا ن ت ظ ا ر

دوباره آمدی و_من دوباره در رَهِ تو....

شبیهِ مستمندی که شده آشنایِ درت

گذشته در رَهت اینبار بیمناک تر از؛

کبوتری که شده_جیره خوارِ رَهت!

شده چو آهویی و می دود که رسد،

به پیشِ صیادی که شده صیدِ کیمیای لبت

سری به حُرمت چشمِ دلربایِ ضریح،

دوباره زیر میرود و میشود چو خاکِ بَرت

من و_گناهِ من و_طمع و_امیدِ من به حرم!

تو و_کرامتِ تو و_سایه ی دلربایِ قدت

منی که آمده ام در مسیرِ زائرِ تو

تویی که میزبانی و من هم شدم گدایِ غمت!

بگیر دستِ مرا و بخر مرا ای عشق؛

به آبرویِ دو دستِ عمویِ تشنه لبت

چه نا تمام شده شعرم کنارِ گنبد تو

هوا،هوایِ تو کرده_هوایِ نابِ شبت

16شهریور1393/گیلان